Dag 3
(dag 2 gemist? lees het hier)
Na wat extra uurtjes slaap beginnen we de dag rustig. Buiten regent het nog hard. Ondanks de zin om te fietsen worden we toch enigszins ontmoedigd. We föhnen het laatste vocht uit onze kleren, stoppen onze voeten in plastic laundry bags en hijsen ons in de inmiddels zeer gewaardeerde blauwe poncho’s. Onze fietsen worden netjes uit de stalling gehaald en de eigenaresse zwaait ons uit. Of we vanavond even laten weten waar we zijn.
Ondanks dat het regent blijven we goed droog, het regent beduidend minder hard dan gister. We houden de moed er in en kijken er naar uit om onze blauwe poncho’s uit te mogen trekken. Het thuisfront begint zich inmiddels ook al af te vragen waarom wij met die belachelijke poncho’s rond fietsen. Helaas hebben we iets te vroeg gejuicht, want inmiddels begint het weer behoorlijk hard te regenen. Binnen een minuut of 10 zitten we in een cafe met een dekentje op onze schoot aan een groot bord pasta. Helemaal opdrogen doen we niet meer en na een uur is het ook weer tijd om te gaan.
Gelukkig komt het niet meer met bakken uit de lucht, maar regent het ‘gewoon’. Want regen is inmiddels de standaard geworden. De route is eenvoudig rechtdoor met hier en daar wat bochtjes. We kunnen een kilometer of 35 de borden Memmingen volgen gevolgd door Ulm. Niet veel nadenken dus en gewoon trappen. Het begint wat op te klaren en in plaats van koud wordt het aangenaam. We kijken wat meer om ons heen en worden weer wat spraakzamer. Het gaat wel lekker nu he?
Rule #6 // Free your mind and your legs will follow.
Your mind is your worst enemy. Do all your thinking before you start riding your bike. Once the pedals start to turn, wrap yourself in the sensations of the ride – the smell of the air, the sound of the tires, the feeling of flight as the bicycle rolls over the road.
Op onze hotelkamer vind een groot vreetfestijn plaats. Een heel brood, een bak met salade, een zak chips, een zak Haribo en een paar repen chocolade worden soldaat gemaakt en nog steeds zit ik niet vol. We zijn erg moe en onze televisie heeft veel weg van een postzegel. Het is dus met geknepen oogjes kijken naar Nederland-Argentinië. Met een uitpuilende prullenbak en een glimlach op onze gezicht vallen we ondanks een teleurstellende wedstrijd in slaap.
De route